Verlies hoort niet alleen voor de mensen bij het einde van het leven. 

Zo werd het verlies van een prille zwangerschap of de sterfte van een kind bij de geboorte tot enkele decennia geleden nauwelijks als een ingrijpend verlies erkend. 

Het verlies dat komt kijken bij ouders die een kind afstaan voor adoptie of aan een pleeggezin, of wanneer iemand kiest voor abortus, wordt vaak ook onderschat. 

Ook ongewenst kinderloos blijven wordt vaak niet als verlies herkend.

Een ander verlies is het sterven van een huisdier, ook hier mag het verlies er zijn.

Dan zijn er nog situaties waarin je de persoon verliest terwijl hij nog leeft: een echtscheiding, ouders en kinderen die hun relatie hebben verbroken, grootouders en kleinkinderen die elkaar niet meer zien na een echtscheiding, iemand die nog leeft verliezen aan een psychische ziekte, aan dementie, aan een hersenbeschadiging, aan een verslaving, waardoor die persoon verandert dat hij niet meer dezelfde is.

In al deze situaties ervaren nabestaanden een intens gevoel van verlies dat niet publiek erkend wordt omdat die persoon biologisch nog in leven is.

De samenleving gaat ook te vaak voorbij aan de vele verliezen waarmee vluchtelingen en asielzoekers mee worden geconfronteerd.